Wykształcenie i sytuacja zawodowa

Większość Polaków osiadłych za Pirenejami w pierwszych dekadach po II wojnie światowej osiągnęło wysoką pozycję społeczno-zawodową. Środowisko polskie wyróżniało się na tle społeczeństwa hiszpańskiego wysokim poziomem kwalifikacji uzyskanym jeszcze w przedwojennej Polsce lub już na obczyźnie. Od końca lat osiemdziesiątych zaobserwować można stopniowe obniżanie się średniego poziomu umiejętności. Według Spisu Powszechnego z 2001 roku, 17% Polaków zamieszkujących Hiszpanię miało wykształcenie wyższe, 55% wykształcenie średnie, 19% wykształcenie zawodowe techniczne i pozostałe 20% pełne lub niepełne wykształcenie zawodowe. Stan ten odbiega znacząco od sytuacji ze spisu z 1991 roku, w którym aż 26,5% Polaków posiadało dyplomy uczelni wyższych.

Obniżaniu się poziomu wykształcenia towarzyszyła zmiana w charakterze zawodów wykonywanych przez polskich emigrantów. Podobnie jak większość obcokrajowców przybywających do Hiszpanii, Polacy zatrudniani są głównie przy pracach fizycznych, w zawodach, które nie wymagają wysokich kwalifikacji i przez to charakteryzują się stosunkowo niskim statusem społecznym. Równocześnie można zauważyć, że w ostatnich 15 latach nastąpiła koncentracja polskich emigrantów w kilku zaledwie sektorach rynku pracy: budownictwie i remontach w przypadku mężczyzn oraz pracach domowych i rolnictwie w przypadku kobiet. Osoby nie pracujące we wspomnianych dziedzinach, znajdują zatrudnienie przede wszystkim w usługach – mężczyźni przy magazynowaniu i dystrybucji towarów, kobiety zaś w handlu oraz w branży hotelowej i restauracyjnej. Za przypadek szczególny uznać można zatrudnienie polskich specjalistów służby zdrowia.

Jeszcze przed majowym otwarciem rynku pracy kilkuset lekarzy i kilkaset pielęgniarek dzięki pośrednictwu Krajowej Izby Lekarskiej znalazło pracę w szpitalach i ośrodkach zdrowia kilku hiszpańskich regionów.